Hoop

Iedereen heeft ooit wel gehoord van de atoombom die boven de stad Hiroshima tot ontploffing werd gebracht. Ik ook. Maar de impact ervan… Nee. Daar kon ik me eigenlijk niet zoveel van voorstellen, behalve dat het verschrikkelijk moest zijn. Maar verschrikkelijk is een understatement. Heftig, inhumaan, horror, waanzin, onvoorstelbaar.. Het dekt de lading niet. Er zijn geen woorden voor.

Stilte. Stil zijn is het enige dat gepast is.

Afgelopen week zijn we naar Hiroshima gegaan. Een prachtig vredespark is er aangelegd, met monumenten en een vredesvuur en een museum dat gewijd is aan de verwoesting die de atoombom (of beter gezegd, de mensheid) heeft aangericht. Van de ene op de andere dag, op 6 augustus 1945 om 08.15 uur om precies te zijn, is Hiroshima weggevaagd. Van de kaart geveegd. Een explosie van een bom van 4400 kg, met een vuurbal van 30 meter en een temperatuur die tot de 4000 graden reikte - en een zwarte regen (van as en rook en zwaar radioactief besmet) die enkele minuten na de explosie neerdaalde op de stad, zorgde voor in totaal 140.000 doden. Zwaar verbrande mannen, vrouwen en kinderen, wegsmeltende huiden, mensen gevangen in het puin, doodsangsten uitstaand.. Verhalen over zoveel dorst hebben dat je je eigen pus uit je wonden probeert te drinken, verhalen van ouders die hun kinderen in hun armen een pijnlijke dood hebben zien sterven; het leed dat deze mensen geleden hebben is niet te overzien. Als je het je alleen nog maar probeert voor te stellen hoe jouw stad opeens bestaat uit puin en as, hoe jouw familie uit elkaar wordt gerukt, hoe je omringd wordt door pijn en ellende.. Hoe kun je dan ooit nog hoop hebben?

....

That autumn
In Hiroshima where it was said
'For seventy-five years nothing will grow'
New buds sprouted
In the green that came back to life
Among the charred ruins
People recoverd
Their living hopes and dreams*

....

Hiroshima hield hoop. Het is onvoorstelbaar hoe men de stad weer heeft opgebouwd. Mooie straten, het grootste tramnetwerk van Japan, opgewekte mensen, een bruisend uitgaansleven.. Maar met een geschiedenis die nooit vergeten mag worden.

Stilte. Stilte is het enige dat gepast is. Maar laat je stem horen voor de vrede.

Liefs, Linda

*Gedicht gelezen in het museum in Hiroshima