Only One?

Nieuwsgierige blik. Klein lief lachje. Een beetje nerveus. 'Only One?' ' Yes, only one'. Grote glimlach, giecheltje. ' You come from?'  'I'm from Holland.'  'Oooh! I like. Photo photo?' :)

Oftewel: Mijn meest gevoerde conversatie hier in Myanmar. Hele opstoppingen heb ik gecreeerd in tempels en straatjes, omdat hordes mensen met mij, a.k.a. een reuzin (Echt!! Ik ben minstens 2 koppen groter dan de gemiddelde Birmees!) op de foto willen. Mensen zijn nieuwsgierig, oprecht belangstellend, zwaaien naar me, giechelen als ik 'Mingalaba'  (goedendag, als in 'best wishes') zeg, lachen van oor tot oor als ik zeg dat ze een mooie jurk aan hebben. Men vraagt of ik 'Only One?' ben omdat de vrouwen hier zich het liefst in groepen verplaatsen. Wat doet zo'n gekke grote blanke vrouw in haar up? Hoor je ze bijna denken, maar zonder ook maar een vleugje op me neer te kijken. Ik geniet.

In alles zie je en voel je dat Myanmar (voorheen Birma) de grenzen nog niet zo lang open heeft; men is toerisme op veel plekken nog lang niet gewend en ontvangt de Westerling met open armen. Ik ga proberen een beeld te scheppen van hoe ik dit soms sprookjesachtige, doch ook sobere maar zeer levendige land ervaar.

Allereerst: het is hier heet. Bloedheet. Ik heb er niet zo over nagedacht dat dit geen toeristenseizoen is, maar snap het nu wel: een gezellig graadje of veertig zorgt ervoor dat ik rond het middaguur ergens onder een airco zit bij te komen. De activiteiten bewaar ik voor de ochtend of namiddag. Het is erg droog; de rivieren staan laag, en er is veel, maar dan ook echt veel, stof. Ik heb bijna zin een mondkapje aan te schaffen ;)

Hoe het straatbeeld er verder uitziet?  Overal zie je Singer naaimachines waar volop gebruik van wordt gemaakt. Men kookt buiten, vooral met veeeeeeeeel olie, het lijkt soms wel een wedstrijdje wie het meest deepfried eten kan serveren. Men gebruikt in Bagan paard en wagen, volgens mij is dit terug te brengen uit de Britse kolonies. (Bagan is trouwens een gebied met meer dan 3000 tempels, ook fantastisch om doorheen te tuffen met een elektrisch fietsje, hilarisch hoe langzaam ik erdoorheen hobbelde. Ik zou kunnen zeggen dat dit kwam omdat de hoofdweg vol gaten zit en de zijweggetjes uit zand en kuilen bestaan, wat ook echt zo is, maar stiekem ben ik ook gewoon een tutje die niet harder dan 12 kilometer per uur durfde te gaan haha!).

Mannen dragen lange, meestal geruite rokken, ook wel longhy's genaamd. Vrouwen smeren thanakka op hun gezicht; het lijkt een soort modder (maar volgens mij komt het van bomen? Maar ik durf het niet met zekerheid te zeggen). Het zou dienen als bescherming tegen de zon, maar ook als make-up. In cafeetjes vind je plastic of houten krukjes, je kunt er non stop thee krijgen, en heb je zin in een sigaar? Dan staan ook die op tafel en kun je met de aansteker die aan een touwtje aan het plafond bij je tafel hangt, lekker een potje gratis roken. Men 'poetst'  hun tanden met een groen blad met daarin iets roods, steen achtig iets? Wat er ontzettend smerig uitziet: alsof iedereen bloed in zijn bekkie heeft, wat met een enorme hoeveelheid speeksel te pas en te onpas op straat uitgespuugd wordt. Door heel Azie rochelt en spuugt men, maar dit vind ik toch nog een tandje erger.

De wegen zijn hier zo slecht, dat kleine afstandjes op de kaart, in het echte leven toch echt wel zo'n 10 uur met de bus duren. Als je de hoofdstraten in de steden doorsteekt naar de kleinere straatjes, begeef je je vaak op halve vuilnisbelten. Het stinkt, het water is vies, mensen wonen in hutjes en ik zie er ook veel onder een stuk zeil liggen met de hele familie. Men leeft hier een zwaar bestaan, zo oogt het (google bijvoorbeeld even op bladgoud maken, dat zie je hier veel in Mandalay), en toch is men verder vriendelijk en easy going.

Het hele land ligt verder bezaaid met boeddhistische tempels, waar volop gebruik van wordt gemaakt. Ik vond het geweldig om in Yangon bij een non (roze gewaad, geschoren hoofd) te gaan zitten mediteren (jawel! Een heel kwartier lang!) die aan het chanten was. Toen ze doorkreeg dat ik achter haar zat lachte ze van oor tot oor en was de eerste vraag die ik kreeg uiteraard: ' Only One?'  :)

Yes. Only One. En toch ook niet. Naast alle mooie Birmezen (Myanmarezen?) ontmoet ik ook fantastische backpackers. Ik reis nu alleen maar voel me enorm verbonden. Verbonden met Myanmar, met het reizen, met mjin lief, met het thuisfront, met Zus die het samen met Patrick naar d'r zin heeft in Indonesie, en met mezelf.

Only One. I like.