Painful wiener

'Don't forget to smile at least 10 times today', zo staat er in mijn toilettas gedrukt. En iedere dag gebeurt er inderdaad genoeg waar we heel hard om moeten lachen. Wat is Japan bizar! Van extreem dienstbaar (een ober bleef maar buigen toen ik hem bedankt knikte), tot extreem schoon (‘Wat een klotebaan’ dachten we bij het zien van een mannetje die met een pincet (!) verkeerd staande grassprieten weghaalde in een tempeltuin), tot extreem vindingrijk (Een machine die een plastic zak om je paraplu doet als je met een natte plu een winkel binnen komt!), met fantastisch openbaar vervoer (hallelujah voor de nette rijen die men uit zichzelf vormt voor men een bus/trein/metro instapt, en hallelujah in het kwadraat voor de Shinkansen trein, die binnen drie uur van Tokyo naar Kyoto racet).

We hebben de afgelopen dagen gezwijmeld bij de pandaberen (Ri Ri en Shin Shin!) in de dierentuin, we hebben een leuk 68 jarig Nederlands stel ontmoet dat ons deed kwijlen met hun reisverhalen, we hebben met de Amerikaanse AJ door prachtige tempels en tuinen gebanjerd hier in Kyoto, we zeggen soms honderd keer ‘Hellooo!’  tegen een hele bups schoolkinderen in uniform.. Om ons vanavond tot slot stiekem rot te lachen bij een Japanse show. We hoopten op een geisha show met heul veul dansende geisha’s (volgens strikte voorschriften prachtig geklede vrouwen die hun leven wijden aan traditionele muziek, zang en dans, die we hier veel zien lopen en die onze aandacht blijven trekken). In plaats daarvan kregen we een demonstratie thee zetten, bloemschikken (haaa!), harp spelen, een eh, zeer bijzonder theaterspel (San jij lacht je kapot als je de filmpjes ziet), toen één geisha die haar ‘Butterfly in the air’ danste, en.. Een poppenspel waar de muziek en ‘zang’ ons deed denken aan het liedje ‘Ik heb een heeeeeel zwaaaaaaar levennnn’ van cabaretière Brigitte Kaandorp; iets wat het stuk absoluut niet wilde uitstralen, want ze waren bloedserieus (wat het natuurlijk nog hilarischer maakte). Eigenlijk was de show precies zoals ik onze reis tot nu toe zie: je moet even wennen, maar het is zeer verrassend, en met een lach erbij wordt het alleen maar leuker!

Tot slot hieronder nog een opsomming met een knipoog van alles wat we mee maken. Enjoy!

Liefs, Linda

Het is nooit grappig als..

.. Je anderhalf uur met een leuk Chinees meisje (Winnie!) uit je hostelkamer aan het praten bent en je de volgende dag niet meer weet welke van de drie Aziatische meisjes Winnie nou toch was.

.. Je heel standvastig hebt besloten je regenbestendige jas in Nederland te laten omdat je ‘die heus niet echt nodig hebt’, om vervolgens in je eerste week van je wereldreis een tyfoon mee te maken.

.. Er een Japans oud mannetje bijna 90 graden krom loopt en Cindy zegt dat hij vast ook een zware backpack om heeft gehad.

.. Een lief Japans stel met wijdopengesperde (!) ogen met hun hand voor hun mond ‘ooooohhh’ roept op alles wat we over onze reis vertellen. Plus een extra ‘oooh!’ voor mijn omvallende tas.

.. Cindy trots is dat ze sneller is dan ik, omdat ik door de reuma mijn arm niet goed kan bewegen met het tandenpoetsen.

..  Je denkt dat je kip eet, maar het vis blijkt te zijn. En je houdt niet (lees: je walgt) van vis.

.. Je de menukaart bekijkt en je er een ‘cock’ met ‘begetables’ kunt bestellen. Of een ‘painful wiener’.

.. Je ervan overtuigd bent dat je je backpack écht leger gaat maken, dat ook écht doet, om vervolgens te concluderen dat die spullen toch écht onmisbaar zijn en dus écht die tas weer ingaan.

.. Je een Japanse vraagt waar het Sony gebouw is, ze je niet begrijpt, en je in alle mogelijke tonen ‘Sony? Soooony? Sonyy!’ tegen haar begint te praten (inclusief hint-gebarend dat het om een gebouw gaat) en zij met een hoog kinderstemmetje zegt: ‘Ooooooooh! SONY!’

.. Je mondkapjes koopt en daar een fotoshoot mee maakt.

.. Iedereen slaapt en ik mijn hoofd keihard stoot tegen het bed boven mij. En Cindy dat toch zag.

.. Ik in tot nu toe ieder hostel de vraag ‘Auch.. Are you ok?’ te horen krijg omdat er iets dergelijks gebeurt als zojuist beschreven.

.. Ik toen aan een Ierse kamergenoot ging uitleggen hoe het kwam dat ik me stootte, en het per ongeluk opnieuw deed. En nee, ik heb ook geen idee waarom ik het demonstreerde. Cindy zegt het prettig te vinden met me op reis te zijn, omdat zij ‘meestal de lompste is’. Die titel mag ik nu dragen. We lachen er maar om ;)