Stil verlangen

14 november 2014 - Chiang Mai, Thailand

Door je in nieuwe situaties te begeven, uit je comfortzone te komen (bijvoorbeeld een gefrituurde schorpioen op een stokje vasthouden), zie je hoe je reageert (gillend), welke angsten er in je schuilen (ik wilde huilend wegrennen en overgeven), of juist welke krachten  (maar ik heb uiteindelijk zijn lijf met pootjes durven eten). Volgens Cindy en Rob (USA) moest ik het proberen, dan kon ik dit van mijn bucketlist afstrepen. Mijn argument dat het eten van een schorpioen of andere gevaartes ‘niet eens op mijn bucketlist voorkwam dus waarom zou ik’, werd weggewuifd. Een stil verlangen zou het zijn. Aha.. Nou, de reden dat ik het gedurfd heb wijt ik eerder aan de drankjes en de gekke sfeer die Bangkok met zich mee brengt (ik heb er immers ook gedanst midden op straat, we zijn in een pingpongbar beland –daar heb ik niet gedanst, even ter info - en we hadden een tuktuk driver die ’s nachts keihard over de weg scheurde en ‘pussy pussy’ riep terwijl hij eh, sierlijke bewegingen met zijn heupen maakte).. Maar genoeg over Bangkok voor nu, want eigenlijk is dit een bloedserieus verhaal met een moraal, ik wil niet dat je die mist ;)

Een reis maken betekent behalve uit je comfortzone stappen, ook dat je met meer afstand kijkt naar waar je vandaan komt. Je ziet de dingen de in het verleden gebeurd zijn in een ander perspectief. Je snapt beter waarom dingen zijn gegaan zoals het ging, of kunt er in ieder geval naar kijken en weer doorgaan. En oh men, wat ben ik me bewust van de lieve mensen die ik in Nederland heb. Ja jullie, lieve lezers! Volgens mij ben ik nooit gierig geweest in het vertellen hoe gek ik op jullie ben, maar een extra keertje kan vast geen kwaad. Wat vind ik jullie leuk! En wat ben ik blij dat jullie in mijn leven zijn! Een dikke knuffel door je beeldscherm heen van jullie one and only Zweefteef On Tour!

Het besef begint nu, na een week of zes, in te dalen dat deze reis niet alleen het zien van allerlei landen en culturen beslaat, maar zoveel meer dan dat omvat. Het gevoel van vrijheid is zo overweldigend, dat valt niet te beschrijven als je dit niet zelf hebt ervaren. Want in Nederland was ik ook heus vrij en had ik ook ‘vakantie’, maar toch voelt dit echt heel anders. Geen baan, geen verplichtingen, geen moeten. In Japan ‘moesten’ we nog vrij veel van onszelf, ook al waren het leuke dingen. Inmiddels kijken we per dag waar we zin in hebben en verandert het als er iets anders op ons pad komt. Cindy en ik doen het fantastisch samen, ik vind haar oprecht een wereldzus. We zijn ontzettend verschillend (understatement. Want waar zij rechts is, ben ik links. Zowel letterlijk als figuurlijk). We hebben een paar keer een bommetje moeten laten ontploffen en dat zal vast nog wel eens gebeuren, maar we doen het nu hartstikke lekker samen. We hoeven niet per se alles te zien. Geef ons maar een dagje zwembad en dan een keer een thaiboxwedstrijd (vanavond!) en later deze week nog een kookcursus Thais. Omdat we dat leuk vinden en er zin in hebben, maar niet omdat het moet.

Ik geniet van alle mensen die we onderweg ontmoeten, ik geniet van hun verhalen, van het delen van dezelfde liefde voor reizen. Van olifanten die op het strand worden uitgelaten, van biertjes drinken in een rockbar, van dansen op het strand, van het zien hoe groot het verschil is tussen de fake-glimlach van de Thai rondom Bangkok en de fantastische oprechte van-oor-tot-oor-smile van die in het noorden. Van slecht in het Engels zingende jonge Thaise gozers met gitaar en van de zen ogende monniken die in hun mooie oranje gewaden een tuktuk nemen.

Het enige wat ik soms wel lastig vind aan op reis zijn (en ik wist dat dit zou komen), zijn mijn gedachten. Meestal is het rozengeur en maneschijn, maar ik kan mezelf soms ook behoorlijk gek maken. Wil ik naar een stam hier in het noorden waar ze ringen om hun nek dragen, of vind ik dat ethisch onverantwoord omdat het een soort aapjes kijken wordt? (Ik ga niet heb ik besloten) Wil ik met olifanten zwemmen als ik niet zeker weet of ze goed behandeld worden? (Cindy wilde het graag, ik koos ervoor het niet te doen. Maar uiteindelijk kwam het mini olifantje ook naar mij toe en heb ik alsnog met hem geknuffeld. Het gevoel blijft dubbel, maar ooooh, wat ben ik verliefd op olifanten en wat was het bijzonder. Maar heb ik er goed aan gedaan?) Tot vragen als; hoe kan ik minder plastic gebruiken hier? (mijn eigen tasje – Thanks Tal! – mee nemen en die blijven gebruiken is stap een. Er zit een klein wereldverbeteraartje in me maar die heeft nog niet zo’n idee van hoe ie eruit moet komen).

En dan zijn er natuurlijk de nog veel grotere levensvragen. Ik ben nu op reis en dat is fantastisch. Dit ga ik met liefde nog tot volgend jaar juli doen. Maar dan? Wil ik in Nederland wonen? Of toch voor onbepaalde tijd naar Afrika? Wat voor werk zou ik überhaupt willen doen? Of wil ik weer studeren? Hoe stel ik mijzelf voor met een geliefde? Wat voor levensstijl past bij mij? Het is niet zo dat ik al nagelbijtend over deze dingen nadenk, maar de vragen poppen zo nu en dan wel naar boven. Alles ligt open. En dat is fijn en spannend tegelijk. Op alle vragen heb ik hetzelfde antwoord: Ik weet het niet.

Maar een ding weet ik wel. Ik vind het een uitdaging om nu weg te zijn en met mezelf te dealen. Mijn stille verlangen is om het steeds leuker met mezelf te vinden. Op een bepaalde manier toch rustiger in mijn hoofd te worden. Dan volgen de antwoorden vast vanzelf. Daar ga ik vanavond geen schorpioen op eten, maar een heerlijke kokosnootsmootie op drinken. Proost!

Veel liefs,

Linda

 

9 Reacties

  1. Ineke:
    14 november 2014
    Ook al ken je me niet maar ik jullie wel een heel klein beetje omdat jullie vader mijn collega is...wil ik laten weten dat ik ontzettend mee geniet van die prachtig geschreven verhalen!...zo boeiend en warm .. Ik kijk al weer uit naar de volgende belevenissen. Veel plezier lieve zusjes..groet, Ineke
  2. Sander:
    15 november 2014
    Wat een prachtig verhaal Lin! Inspirerend en ontroerend!! Dikke kus
  3. Mariska:
    18 november 2014
    Ik geniet van je verhalen Lin! Patatapoem uit Ghana. Je hebt altijd een bedje hier xxx
  4. Jeanny:
    18 november 2014
    Toppertje
  5. Patricia:
    19 november 2014
    Wat een mooi schrijfsel weer Linda!
    Leuk ook om een kijkje in jouw hoofd te krijgen.. En een knuffel door het beeldscherm terug voor jou!
  6. Theo:
    21 november 2014
    Ha fijn om weer mee te mogen (lezen) ;)
  7. Aaron:
    22 november 2014
    Goed om te lezen Lin, doe waar je gelukkig van wordt, straal het uit naar het universum. En.... one thing at a time, maak je nu druk om plasticzakjes, maak je over 7 maanden druk om waar je wil wonen! (zolang het maar bij mij in de buurt is:P grap niet wel niet wel wel)
  8. Daphne:
    23 november 2014
    Wereldvrouw! Pakkend, hilarisch en inspirerend geschreven!
  9. Chant:
    16 december 2014
    Lieve Lin!! Ben weer even aan het bijlezen en word wederom blij van je verhalen!
    Wat schrijf je heerlijk! Laat al die gedachten lekker even voor wat ze zijn en geniet vooral! Komt tijd, komt raad! (O wat een burgerlijke dooddoener..)
    Ik ga nog snel je overige blogs lezen, ik loop achter!!!
    Kus!! (O en you're welcome!)