Blote voetjes

Indonesië
Met blote voetjes door het zand, naar een vuurdansvoorstelling met 50 hummende en schuddende mannetjes (hysterisch!), cocktailtje hier, strandfeestje daar, een massage met in je rug poerende vingertjes, en voor Joost zelfs een pedicure met als afsluiter een glanzend nagellakje ;)  (hahaha sorry Joost, ik kon het niet laten dit erbij te vertellen!)

Afgelopen maand heb ik samen met Joost door Indonesië gereisd. Of nou ja, Indonesië, die telt duizenden eilanden, wij hebben er Java, Lombok, de Gili Eilanden en Bali van gezien. Wat was het mooi daar! We zaten nog half in het regenseizoen, wat qua regen dus een beetje jammer was soms, maar de omgeving stond daardoor wel op en top in bloei. Heerlijk om met een scootertje langs de kust van Lombok te tuffen, door de bergen die duizenden kleuren groen kennen, rijstvelden te zien, kindertjes die zwaaien, eten bij een goedkoop warung-tentje met lokaal eten of stiekem juist bij een te duur restaurant neerploffen. We hebben Cindy en Patrick drie keer gezien in Indonesië, erg leuk (Check ook hun prachtige foto’s van hun Komodo tour, echt een highlight van hun trip! En hun fantastische foto’s van het zwemmen met schildpadden.. Wauw).

Nu zijn we allebei weer terug naar het leventje van hoe het was voor we samen vakantie vierden: Joost in Hoofddorp, ik op reis. Gek om zonder elkaar te zijn (ik mis die fantastische lach!), een beetje onwennig voor allebei om weer de eigen draad op te pakken. Maar ik wil er nog acht mooie weken van maken hier voor ik weer aanschuif in het exotische Hoofddorp om weer van Joost en jullie aanwezigheid te genieten.

Cambodja
Wat helpt tegen het ik-voel-me-soms-best-een-beetje-alleen-gevoel is dat ik terug ben gegaan naar mijn favoriete land hier in Zuid Oost Azië: Cambodja. Ik verblijf nu in Phnom Penh, in een hostel met leuke andere backpackers, waar ik de familie al kende omdat ik hier in februari ook al was, en.. ik geef twee weken les op een schooltje.

De school is opgezet door Bopaul, een vriendelijke Cambodjaan die arme kinderen uit zijn buurt een kans wil geven iets te leren. Ik vind het een prachtig initiatief, omdat de ouders van de kinderen (en de kinderen zelf ook) op de vuilnisbelt werken om plastic te verzamelen en te verkopen, en daarmee niet genoeg verdienen om de kinderen regulier onderwijs te laten genieten (geloof me, dat feit heeft een enorme impact op je als je de kinderen ziet en er verder over nadenkt). Op deze manier kunnen de kinderen, zij het minimaal, toch iets leren.

Er zijn twee lokaaltjes boven op het huis van Bopaul ingericht, en binnenin zijn huis ook nog eentje, wat maakt dat hij zelf met zijn gezinnetje op een mini stukje vliering woont. Bopaul is bevriend met Australiërs die laptops hebben gedoneerd, waar oudere kinderen computerles op krijgen. Bopaul zelf geeft Engels en zijn schoonvader leert de kids Khmer, en dan zijn er af en toe nog andere Cambodjanen die op vrijwillge basis in een van deze vakken lesgeven. Mij is gevraagd Engelse les aan te bieden. Er is totaal geen overzicht van welk kind op welk niveau zit, dus dat probeer ik zelf uit te zoeken, en zelfs klassenlijsten zijn maar gedeeltelijk aanwezig dus die heb ik ook zelf maar gemaakt (hahaha wat een uitdaging is goed te doen met namen als Chamreounaron, Khaey Leang, C Mey Mey, Morbmengchou en Paoheng...). Welke lesstof wordt aangeboden blijft me ook een raadsel, Bopaul zei me dat ik alles naar eigen invulling mag doen. Twee weken hier werken is natuurlijk veel te kort, maar ik probeer echt te doen wat ik kan (alfabet leren op een speelse manier, woordspelletjes doen, liedjes zingen, aanwijzen van kleuren etc.). Ik haal mijn lessen van het internet en probeer er een creatief tintje aan te geven, zodat ze niet alleen maar hoeven op te dreunen zoals in hun andere klassen. Hoofd schouders knie en teen zingen was een top binnenkomer kan ik je vertellen ;) Ik ben ook heel blij met Ratana, een jongen die me helpt vertalen naar het Khmer, die me absoluut laat merken dat ie het fijn vindt dat ik er ben. Voelt een beetje of ik er een broertje bij heb, zo relaxed gaat het.

Die kinderen zijn om op te vreten zo lief, zo leuk (en serieus, wat een knappe koppies!), zo puur, en ook zeker leergierig. Ik kan me niet herinneren dat mijn klas juichte toen we topografie gingen doen, maar hier zijn ze razend enthousiast. Heerlijk vind ik het om juf te zijn, het verbaast me hoe natuurlijk het me afgaat. Ik teken met grove hand Cambodja op het bord en vraag heel dom: Phnom Penh ligt toch hier??? Terwijl ik Thailand aanwijs. ‘Noooooooooooooo!!!’ roepen de kinderen joelend. Oh.. Hier? Vietnam aanwijzend. ‘Noooooooooo!’ Nou, kan iemand me helpen dan? Twintig vingertjes de lucht in en verwachtingsvolle gezichtjes of ze op het bord mogen aanwijzen waar Phnom Penh dan wel ligt. Fantastisch. De high five als ze het goed hebben vind ik minstens net zo leuk als de kinderen ;) Lesgeven doe ik hier trouwens op blote voeten; iedereen doet zijn slippertjes uit voor we de trap opgaan naar ons ‘lokaal’. Hou ik van.

Nog een weekje juf Linda spelen en dan komt m’n lieve vriendinnetje Soraya uit Nederland me opzoeken, en reizen we samen waarschijnlijk richting het zuiden van Cambodja. Kan ik daar weer met mijn blote voetjes in het zand :)