Hee hallo! Jetlag is de naam

Het is zaterdagavond. Je bent in Tokyo, een wereldstad. Wat zou je dan doen? Nou, wij weten het wel! We liggen op een achtpersoonskamer (de rest is er nu niet), de gele gordijntjes van ons stapelbedje zijn half dichtgetrokken.  We voeren diepgaande gesprekken (‘Die tas is wel zwaar hè?’ ‘Ja, pff’.  ‘Ja..’), om vervolgens weer al gapend in onze eigen gedachten terug te keren. We zijn pas 2,5 dag onderweg maar WOW, wat een indrukken allemaal!

Afgelopen donderdag moest half Schiphol wijken om plaats te maken voor onze lieve familie en vrienden die ons huppelend richting de douane wilden zien gaan. Geweldig! Ben en Marlies gaven het geheel  nog een extra feestelijk tintje door met een dienblad vol ‘Cheese? Stroepwaffles, anyone?’ naar iedere voorbijganger te roepen. Ik heb gegierd! Lieve allemaal, we houden van jullie (met een knuffel en een traan bij Cindy en Patrick en een gezellige familiehug met pap en mam): Oké doei, we gaan!

Vrijdagavond hadden we opeens twee lange vluchten met korte slaapmomenten achter de rug en lagen we daarna een halve nacht op het vliegveld van Tokyo te wachten tot de eerste trein zou gaan. De vermoeidheid sloeg toen al af en toe in als een bommetje maar er was gelukkig fantastisch vertier op de luchthaven: Het toilet. Serieus, mocht je er ooit komen: laat je verrassen door alle foefjes die ze voor je in petto hebben en heb de dag van je leven. Een bidetje voor de voorkant, een bidetje voor de achterkant, zelf de straalsterkte instellen, er wordt kabbelend-water-muziek voor je afgespeeld.. Echt hilarisch. (‘Haaa Lin! Druk op die rechterknop, hij föhnt je van onder!’). Lachen gegarandeerd.

Zaterdagochtend, vanmorgen dus, zijn we aangekomen in de wijk Asakusa. We hebben onze vermoeide ogen open kunnen houden door verwonderd te kijken naar al het prachtigs (en geks!) om ons heen. Tempeltje hier, machine-met-tig-verschillende-soorten-drankjes daar, o hee hallo dag hond met sokjes en spijkerrokje aan! Gelukkig vonden we redelijk snel ons hostel en konden we onze loeizware tassen, die toch vrij bescheiden zijn ingepakt met 12,5 kg per stuk, neerknallen in de berging. Maar helaas, inchecken kon pas over zeven uur, dus jammer joh dat we vanaf donderdag niet meer echt geslapen hebben. Wat nou relaxen op wereldreis, het is hier aanpoten hoor ;)

We hebben ons uren in de Starbucks vermaakt met kaartspelletjes, het elkaar uitlachen van hoe chagrijnig we keken, goeie gesprekjes (ja heus! Die lukken ook!) en het kijken naar alle gekkigheden die we voorbij zagen komen. Daarover een andere keer vast meer.

Want het is zaterdagavond. Je bent in Tokyo, een wereldstad. Wat zou je dan doen? Nou, Cindy weet het wel! Die ligt inmiddels lekker te slapen, en ik kan niet wachten om ook mijn gordijntjes dicht te trekken. Dan kunnen we de komende weken optimaal genieten van alles wat er om ons heen gebeurt. Want wow, wat een indrukken allemaal!

Liefs, Linda